Alateen - Verhaal
Getuigenis
Ik ben een meisje van 16. Mijn vader is een alcoholist.
Toen ik ongeveer 5jr was, zijn mijn ouders gescheiden. De oorzaak was volgens mij omdat ze gewoon wat teveel ruzieden, ik zocht er niet teveel achter. Mijn vader bleef mijn held, ik keek ontzettend naar hem op. Ik ging om de twee weken naar mijn vader voor het hele weekend. Hij nam ons elke vrijdagavond mee op café waar we tot een gat in de nacht bleven. Ik herinner me zatlappen die me dwongen om op hun schoot te zitten. Ik was pas 6 toen. Mijn zus is drie jaar ouder en vroeger (toen ik nog een baby was) heeft mijn vader mijn moeder eens geslagen, waardoor mijn zus heel bang is geworden van m'n vader. Ze heeft zich helemaal afgezonderd van hem. Ze zag hem niet meer graag, ze keek niet naar hem op, ze haatte hem zelfs, maar ze ging gewoon nog omdat het nu eenmaal moest.
Ik daarentegen zag m'n vader nog altijd als DE MAN. Toen ik zo'n 7 jaar was is het heel erg geworden. Mijn vader z'n vriendin verliet hem (door z'n probleem), en hij kreeg een depressie. Mijn zus zag hem als een zieligaard maar ik niet. Ik dacht dat het mijn schuld was, want dat zei m'n vader elk weekend. Hij schold me uit voor kutkind en ik geloofde hem. Elk klein meisje gelooft haar vader, haar held namelijk toch? Hij zei dat z'n probleem en depressie door mij kwamen, dat hij gelukkig zou zijn als ik nooit geboren was. Mijn zus was altijd beter voor hem. Ik was niet slim genoeg, niet sportief genoeg, niet goed genoeg... ik was een slechte dochter die haar vader's leven verpestte.
Als zo'n jong meisje geloofde ik hem. Mijn zelfvertrouwen daalde tot onder nul! Ik voelde me niets, compleet waardeloos! Toen mijn zus na een jaartje bijna niet meer naar m'n vader ging werd het nog erger. Soms werd ik de zaterdagochtend wakker rond 9u en was hij weg tot 3u 's nachts. Hij sloot de deur dus ik kon nergens heen. Gsm's waren er toen nog niet dus ik zat daar 18u doodsbang. Ik deed mezelf pijn door te snijden in m'n enkels of door met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Ik dacht dat het allemaal mijn schuld was.
's Avonds kwam mijn vader dan thuis, en ooit heeft hij me eens zat in het midden van de nacht buitengesmeten. Ik heb van 2u 's nachts tot 10u 's morgens buiten gezeten, ik was toen 8 jaar. Ik durfde niet naar m'n moeder omdat ik dacht dat ze boos ging zijn op me, want ik was ervan overtuigd dat het mijn fout was. Mijn vader heeft dat er zodanig veel ingestampt dat ik het nu soms nog geloof dat het mijn schuld is.
Hij schold me elk weekend uit voor hoer, slet, ongewenst kutkind en wat nog allemaal... ooit heeft m'n vader me ook in de auto gestoken en is hij superdronken op de snelweg gaan rijden. We hadden toen een ongeluk, ik had een gebroken neus en een gebroken arm. Ook overal schaafwonden. Toen is het allemaal uitgekomen. mijn moeder was razend, al die tijd wist ze van niets.
Zijn hersenen zijn nu zodanig aangetast dat hij helemaal gek geworden is. Ook zijn lever is aangetast enz... hij heeft ons ook een tijd gestalkt en daar had ik het erg moeilijk mee.
Sinds 6 maanden ben ik in therapie en het gaat heel moeizaam. Ik heb allerlei angsten (oa voor braken, ik heb een braakfobie omdat ik m'n vader zoveel heb zien braken), ook heb ik chronische hyperventilatie en paniekaanvallen. Ik heb een depressie gekregen twee maand geleden. Mijn angsten, paniekaanvallen en fobie komen allemaal door m'n vader. Ik heb het erg moeilijk om m'n schuldgevoelens weg te krijgen. Ik heb slaapstoornissen en ook veel nachtmerries. Dan komt alles weer naar boven en ga ik mezelf snijden. Ik voel mezelf niets waard, nog steeds hoor ik m'n vader's stem zeggen dat ik een waardeloos kutkind ben. Dat ik een slecht mens ben en het niet waard ben om te leven.
Ik schrijf m'n verhaal hier neer zodat ik kan aantonen wat drank kan aanrichten. Zéker voor kinderen. Een kind die opgroeit met een alcoholist als ouder krijgt er later zeker last van. Ze hebben 50% meer kans om zelf alcoholist te worden (ik niet, door m'n braakfobie drink ik NIETS), ze hebben schuldgevoelens, vaak angsten en fobieën en zelfs ook zelfmoordneigingen (heb ik ook gehad). Ook intimiteit gaat moeilijk. Als mijn vriend me aanraakt raak ik in paniek. Ik vertrouw ook niemand, voel me eenzaam en alleen, en vooral ook waardeloos. Ook al weet ik nu door mn therapie dat het mijn vader zijn schuld was en niet de mijne, nog steeds heb ik soms schuldgevoelens en nog steeds snijd ik mezelf soms.
Dus voor de mensen met een alcoholprobleem, STOP ALSJEBLIEFT NU! Je hebt geen idee wat alcohol aanricht! Niet alleen voor je omgeving, maar ook voor jezelf! De ziekte van Korsakof bv, dat is iets in je hersenen, want drank tast je hersenen enorm aan! Mijn vader is zo aangetast dat hij zelf kickt om mij te kwetsen en te kraken, volgens zijn psychiater is hij een psychopaat geworden (niet in de vorm van moordenaar, maar hij kickt erop als mensen rondom hem pijn hebben, zodat hij niet de enige is!).
Laat het alsjeblieft niet zover komen! Alcohol is de duivel zelve!! Het heeft mijn leven verpest! Ik zit nu met een depressie en ben een trimester lang niet naar school kunnen gaan! Ook heb ik enorm veel faalangst, dit zijn allemaal littekens van vroeger! Ik hoop dat jullie mijn verhaal serieus nemen! Doe het voor je gezin, je partner en vooral voor jezelf. Laat alcohol je niet kapot maken!!
Anoniem