Een hospitalisatie, een ontwenningskuur, is dus niet steeds een noodzakelijke tussenschakel in een globaal herstelprogramma. Niettemin wordt er veel gesproken over dergelijke ontwenningskuur, zeker wanneer het thuis wat te moeilijk wordt. Ik heb echter de indruk dat men daaromtrent niet altijd realistische verwachtingen koestert. Een ontwenningskuur is geen wondermiddel, geen kunstgreep waarmee succes altijd verzekerd is. Dit is alleszins een mythe. De methode of strategie die men bij dergelijke behandeling volgt kan nogal verschillend zijn naargelang het gestelde doel. Zo is bijvoorbeeld een observatieperiode in een algemeen ziekenhuis moeilijk vergelijkbaar met een maandenlang verblijf in een drugvrije therapeutische gemeenschap, om maar deze twee mogelijkheden te noemen. De discussie is niet zozeer of de ene dienst beter is dan de andere maar wel moet men voor iedere alcoholist individueel beoordelen welke benadering theoretisch de beste zou zijn. Nochtans komen er steeds bepaalde kernproblemen terug waarop men therapeutisch een antwoord moet kunnen bieden. Om hierin wat meer inzicht te geven wil ik even in het algemeen het scenario van een ontwenningsbehandeling bespreken. Hierbij inspireer ik mij natuurlijk grotendeels aan de ervaringen opgedaan in eigen dienst. (*)

Een beetje artificieel kan men elke desintoxicatiebehandeling opsplitsen in drie fasen: de ontgiftiging of detoxificatie en oriëntatie, het herstellen van de gevolgen van drinken en tenslotte de verdere psychologische ontwenning, waarbij men zo mogelijk eveneens de oorzaken van het drinken zal behandelen. Natuurlijk zijn er voortdurend overlappingen, zeker wat betreft het chronologisch verloop van dergelijk schema. Het is duidelijk dat een alcoholist vanaf de eerste dag van zijn opname zowel in de ontgiftigingsfase als in het herstelproces terechtkomt.

* Desintoxicatie-unit in een psychiatrische kliniek, een 30-tal bedden, mannen en vrouwen, programma gericht op alcohol- en tablettenverslaving. gemiddelde verblijfduur van 2 - 3 maanden.