Het is pijnlijk te moeten toezien hoe een alcoholist door zijn drinken de problemen opstapelt, lichamelijk en psychologisch aftakelt, zichzelf en zijn gezin ten gronde richt. Vroegtijdige hulp zou heel wat energie en miserie kunnen sparen. Nochtans moet men frequent ervaren dat de alcoholist langdurig ieder aanbod tot hulp afwijst, dat er dikwijls veel geduld en een strategische voorbereiding nodig is om een efficiënte hulpverlening op gang te brengen. In een aantal gevallen schijnt het waar te zijn dat de alcoholist eerst 'tot op de bodem' moet gaan, dat er eerst eens werkelijk iets ergs moet gebeuren vooraleer men tot inzicht kan komen en men bereid is om zich te laten helpen. Hier raak ik dan het delicate probleem van het gebrek aan motivatie.
Vele hulpverleners stellen zich op als te kieskeurige psychotherapeuten die hun kennis en kunde alleen maar ten dienste willen stellen van zogenoemd goed gemotiveerde patiënten. Psychotherapeutisch kan men inderdaad moeilijk positief opbouwwerk verrichten wanneer bij de cliënt elke vorm van motivatie ontbreekt. Dit mag echter geen alibi zijn om geen enkele therapeutische poging te ondernemen.
Eén van de meest essentiële kenmerken van een verslavingsproblematiek is immers de relatieve onvrijheid ten overstaan van de drug. Is het dan niet een beetje hypocriet om van die mensen te eisen dat ze zich van in het begin realistisch gemotiveerd, actief geëngageerd aanbieden voor therapie? Echt gelukkige alcoholisten ken ik niet zodat er allicht een zeker verlangen naar een uitkomst, een verandering van hun lot aanwezig is. Dat zij dit niet direct zien in de richting van ophouden met drinken doet er niet toe. Laat ons die minimale openheid beschouwen als een begin van motivatie. En het behoort tot het begeleidingswerk om die motivatie geleidelijk te stimuleren, te helpen groeien. Niettemin moeten we toegeven dat er steeds een aantal alcoholisten zijn die op een dramatische wijze blijven verder drinken met gevaar voor zichzelf en de omgeving. Wanneer men werkelijk alles geprobeerd heeft, ook wanneer men geprobeerd heeft om indirect langs de omgeving te werken, kan men zich in sommige gevallen toch de vraag stellen of een verplichte behandeling niet wenselijk en noodzakelijk is. Hierover wordt er flink gediscussieerd. Waar immers liggen de juiste grenzen? In ieder geval heb ik reeds verschillende gedwongen behandelingen tot een succes zien uitgroeien.

uit "Als de kringloop draaikolk wordt" van Dr. Stan Ansoms