|
[ Inhoud forum | Volgende | Vorige | Terug ] |
Name: Bru
Date: 08-05-05
Hallo, in mijn geval was een opname in een afkickkliniek werkelijk een noodzaak. Wanneer ik er nu aan terugdenk was het gewoon waanzin de manier waarop ik dronk. M'n opname in de afkickkliniek gaf me de gelegenheid "droog" te worden, fysisch en in heel kleine mate psychisch af te kicken. Het gaf m'n toenmalige partner eveneens de kans om wat te recupereren, als ik er nu aan terug denk is het onvoorstelbaar wat ze allemaal heeft moeten slikken, driftbuien gevolgd door zelfmoordneigingen, volledige stuurloosheid, neerslagtigheid, verbale agressie, te veel om op te noemen. Gelukkig ben ik nooit fysisch tekeer geweest, gelukkig maar ! Tijndens m'n opname in Tienen heb ik vooral geleerd hoe dat drankduiveltje in elkaar zat, welke veranderingen het in het menselijk brein allemaal provoceert. Ik kon er rustig nadenken over alle gevolgen waarvoor alcohol al in m'n leven hadden gezorgd, en het waren er een boel. Een opname geeft inderdaad zoals verschillende mensen reeds neerschreven geen garantie op slagen, achteraf bekeken beschouw ik het naar een springplank naar een nieuw leven. Toen ik buiten kwam voelde ik me sterk en gewapend, wat moest gebeuren gebeurde. Ik herviel veel sneller dan verwacht in het oude patroon, en maakte extra brokken. Ik ben nogal koppig en eigenwijs, ik moest het weer ondervinden....en m'n omgeving spijtig genoeg ook ! Sedert ik naar de AA ga en met verschillende lotgenoten in contact blijf heb ik het eerste glas laten staan, dit is nu exact 400 dagen geleden. Ik sta nog altijd even ver van het eerste glas als eender wie, maar heb nu aanvaard dat ik een alcoholieker ben. Bru kan niet drinken, 1 glas drinken, no way. Mocht ik vandaag terug drinken, dan weet ik dat ik me te pletter drink. Dankzij AA en m'n lotgenoten weet ik dat ik vandaag op de weg van de nuchterheid ben. Niet alleen droog maar ook nuchter worden. Ik durf zelf zeggen dat ik blij ben een alcoholist te zijn, anders had ik nooit AA ontdekt, hun visie, hun levensprogramma. Ik ben er nog niet hoor, ....en zal er nooit zijn, die weg is een levensweg waar dagelijks aan gewerkt moet worden. Dagelijks nog (helaas :-) ) ontdek ik nog trekjes die ik moet bijschaven, en soms ontspoor ik wel eens. Het klinkt waarschijnlijk controversieel als ik zeg dat je in groep "individueel" moet werken, maar zo ervaar ik het. Dit zijn allemaal dingen die ik niet in de afkickkliniek geleerd heb, maar aan de tafel of door erover te spreken met mensen die op dezelfde weg zijn. Wat je ook doet wens ik je veel moed, maar het loont de moeite ! Geloof me ! Bru.